CHAPTER 2

Katulad nang inaasahan ko. Isang Malaki at prestihiyosong University ang papasukan ko sa Kolehiyo. Well ano pa bang aasahan ko sa Mommy ko, gusto niya laging bida. Gusto niya yung hindi napapahiya ang pamilya. I’m very sure that this school is full of Elites and rich student.

Ayoko dito. Hindi ako bagay dito, I’m not even as reach as them. Ang parents ko lang ang mayaman at hindi ako. I sighed. I think I should warn myself that this year of mine will be hellish.

“Ma’am pasok na ho kayo sa loob, baka mahuli pa kayo sa klase niyo” napalingon naman ako nang marinig ko ang sinabi ng Driver namin.

Nginitian ko lang naman ito, “Sige na ho manong, umuwi na kayo. Kaya ko na po ang sarili ko.” Ani ko naman. Nagkamot naman ito ng ulo bago sumgot. “Naku! Hindi pwede Ma’am, baka pagalitan pa ako ng Mommy nyo pag iniwan ko kayo dito na hindi po nakakapasok sa loob.” Sagot naman nito.

I rolled my eyes. She really made sure na hindi ako tatakas. How brilliant!

Wala akong ibang nagawa kundi ang mapailing na lang habang naglalakad papasok sa loob ng Arellano University. Nang makapasok, Bermuda grass ang agad na nabungaran ko. Then from the spot where I am standing, kitang-kita ang whole view ng University. A voluminous building with a Gold and Black themed welcomed me. Malayo palang sobrang ganda na niyang tignan. The color was reflected all throughout the place. Tumuon naman ang mata ko sa right side kung saan nakita ko ang isang mataas na statue fountain na kulay Gold and Black din. Sa kaliwang bahagi naman ay sa tingin ko ay ang Open Field. Sobrang lawak ng Field Area na binabalutan ng Bermuda Grass, and it was encircled by a tall trees and below that there are lots of benches for the students.

Unang tingin pa lang sa mga estudyanteng dumadaan sa harapan ko at nahahagip ng mata natitiyak ‘ko nang mayayaman ang mga ito. The way how they dressed already reflects their status in life.

I raised my watch as I thought of the time. 8:00 am nga pala ang orientation na I think magaganap sa mga specific classrooms kaya naman tumuloy ako sa Registrar kung saan ko nakuha ang Schedule ko. My mom enrolled me in---oh wow. She enrolled me in the course I really want. Akala ko pati ang kurso ko siya na din ang magde-desisyon e. I remember na sinabi nya sakin na Business Management ang kuhanin kong kurso para naman may alam ako sa pagma-manage ng negosyo naming about sa mga hotels and resorts inside the Philippines. Sadly, ayokong ma-involve sa negosyo nila. I much more prefer to be a secondary school teacher than to be a business woman. Ayokong matulad kela Mommy na walang oras sa pamilya dahil sa lintik na negosyo na yan.

Mabalik nga sa orientation, masyado pang maaga para pumunta ng classroom ko. Mas maganda siguro ‘kung magpapa-late na muna ako. Orientation lang naman ang mga iyon. Pare-parehas lang ng sasabihin. Puro rules and regulations, proper attire etc. I don’t care on that things. As if may susunod sa mga rules nilang wala namang kwenta. I’m sure kahit gaano pa kabigat ang nagawa ng mga estudyante, hindi pa rin sila mae-expel dahil sa connections ng mga magulang nila.

I am much more aware how many can make everything turn.

WHEN I found the Room number that was written on my schedule slip, I quickly looked inside the room. There are already a lots of students…who made the room looks like an entire salon.

Mas lalo akong nairita nang ma-realized na wala ‘pang teacher sa harapan. Muli kong tinignan ang relo ko. It’s quarter to 9 already. Nagpa-late na nga ako para matiyak na may teacher na tapos ito ang aabutan ko? What kind of school is this. Even proper time management seems like nothing here.

I was about to go and tour the whole school even more but I eagerly stopped when I saw a security guard whose staring at me. And it send creepiness all over my body so I just turned my back at him and I quickly pulled the door and step inside. Nakita ko naman ang pansamantalang pagtigil ng mga kaklase ko—I think, kaya napayuko na lang ako. I don’t want to caught attention from other people.

I started walking while my head was bowed a little. Saka ko lang itinaas ang paningin ko nang nasa may bandang gitna na ako para sana maghanap ng vacant seat. But suddenly, the people and the girls around me quickly stand, and the next thing I knew the whole place was surrounded by a loud and undefinable shouts from them. Lahat sila ay nakatabi sa magkabilang gilid at nasa gitna nila akong lahat. So, what is this? It feel so awkward! Hello, I’m here at the center of the aisle and they are all standing beside me. Wait! Alam ba nilang Gonzales ako? Did they recognized me?

I was about to smile fakely to them when someone shouted a name that was followed by consecutive shouts.

“KYAAH! PRINCE KOBE!”

“OH TO THE M TO THE G! CLASSMATE NATIN SIYA!”

And that shouts hit me. Hindi ako ang dahilan ng pagtayo nila.

Ohgeez! Bakit nga ba pumasok sa utak ko at inakala kong ako ang tinitingnan nila at sinisigawan?

“Gosh! Girls, Kobe Arellano is in the house together with the other girls.” Napalingon ako sa bandang kanan ko nang marinig ang sinabi ng isang babae. Hawak nito ang cellphone niya at nakadikit sa tenga niya. Mukhang may katawagan siya. Pulang-pula ang mukha nya kaya halatang kinikilig ito. Panay din ang giggle at kilig nito habang nakatingin sa likuran ko.

And because of curiousity, I turned my back to see the man they are all cheering at. Pero pag minamalas ka nga naman, bumangga ako sa isang malaking tao na mukhang may batong katawan. GEEZ! Ang sakit ng noo ko! Tumama ata sa ilong niya ang noo ko. Pakiramdam ko natusok.

“OHMYGOD! PRINCE KOBE!!” Malakas na sigawan ng mga tao sa paligid ko na halos mas pinalala ang sakit na nararamdaman ko.

I was about to shout in anger, when someone shouted first.

“Fuck! What do you think you just did?” a baritone voice made me shriek. It was said in a low but serious tone, pero halata ang iritasyon duon.

Napa-angat naman ako ng tingin na nagging dahilan para magtama ang mga mata namin nung taong bumangga sakin. His eye color is black that was partnered by a thick pair of brows and eye lashes that made it look so beautiful. Tumingin ako sa bandang buhok nito na messy ang pagkaka-ayos. I look at his very pointed nose na talaga namang kaiinggitan ng iba. Then without further notice, bumaba ang tingin ko sa mapupula niyang labi na tila nang-aakit. Ohmygollywow. This man infront of me is the real meaning of gorgeousness.

“Fuck! Are you deaf?” when I heard his baritone voice again, it brought me back to reality. The amusement I am having earlier instantly replaced by a raging anger. Who the hell he Is to call me a deaf? I can clearly hear him! I glared at him as my teeth started gritting in annoyance.

His brow curled even more. “You. I’m fucking talking you so you should answer me!” galit na utos niya.

Aba’t! Ang kapal naman ng mukha nito para pagsabihan ako. Kanina pa siya ah.

“I heard you the first time, alright?” I sarcastically replied, that made his face turned angrier.

“Tsk. You really have the guts to answer me back.” He said it like he was really amazed that I answered back.

“Ang sabi mo sagutin kita, oh edi sinagot nga kita. Alam mo, ang gulo mo!” asik ko naman.

“Hindi mo ba ako kilala?” he suddenly asked.

My brows twitched, “At bat naman kita kikilalanin?”

“If you know me, you will never have the urge to answer me rudely.” He arrogantly said.

Inirapan ko naman siya. “Wala akong pakialam kung sino ka, and ikaw din naman ang nagsabi na sumagot ako so ikaw talaga ang may kasalanan. Aish.” Sikmat ko naman bago siya tinalikuran at nagtungo sa nakita ‘kong vacant row sa may bandang likuran.

Hindi ko na pinansin pa ang mga bulungan ng mga kaklase ko at ang pagtawag pa sakin ng lalaking mayabang. Ang tumatakbo lang sa utak ko ngayon ay sobrang nakakainis nung lalaking iyon. Ang arogante! Masyadong proud sa sarili. Aish!

Nang marating ko ang mga bakanteng silya sa likod agad akong naupo duon at tumingin na lang sa may bintana. Pero hindi pa man tumatagal ay naramdaman ‘ko ang paggalaw ng upuan sa tabi ko na naging dahilan para mapalingon ako. And the face of an evil appeared on my sight. Seriously? Talaga ‘bang nang-aasar siya?

Sinamaan ko siya ng tingin habang may mga naglalarong mapang-asar na ngiti sa labi nya na mas ikinaa-asar ko. Pansin ko din ang dami ng mga matang nakatutok sa aming dalawa. Napalunok ako nang mapansin ang dahan dahang paglapit ng mukha niya sa mukha ko. Shit! Anong balak niyang gawin sakin?

Patuloy pa rin siya sa paglapit habang bumibilis ang tibok ng puso ko. Nang tuluyan siyang makalapit,agad siyang tumuon sa tenga ko at may ibinulong sa akin.

“You are the first person who did that to me. You ashamed me in front of them and for a payback, I wanted to tell you this…” he said slowly na tila ba binabalaan ako. Then naramdaman kong mas inilapit niya pa ang bibig nya sa tenga ko, at ramdam ko ang paghinga nya. I gulped. “You mess with the wrong guy, you made the wrong move and you deal with the wrong person. Later on, I’ll get my revenge without you knowing it. You’ll get your punishment so be ready, cause I will do anything to make you suffer and regret what you did to me.” He continued na sinundan ng tuluyang paglayo niya sakin, sandali pa niya akong tinignan at nagpakawala ng isang smirk bago isinandal ang likod sa upuan at kampanteng naupo sa tabi ko.

While me, I felt goose bumps after hearing his words. Yes, I am a brave person but not all the time. The way how he said those words, it gives shiver all over my body. Ohgosh!

Is this the start of my hellish life?