CHAPTER 10

[Sharm’s POV]

I remained silent for a minute, na mukhang ikinabahala niya kaya agad niyang itinabi sa gilid ng kalsada ang kotse.

Nanatili naman akong tahimik at malalim na nag-iisip.

I want to help Tita Amber, kaya lang…dapat ‘bang magsinungaling kami at magpanggap para sa kanya? Paano na lang kapag dumating ‘yung oras na malaman nya? Tiyak na masasaktan siya.

If we start this in a wrong way, it’ll end up wrong too.

“I know that it’s hard for you.” Napatingin ako kay Kobe nang magsalita ito ngunit nakatulala lang ito sa harapan. “Alam ‘kong naaasar ka sakin, dahil sa mga nagawa ko sayo. Alam ‘kong mahirap akong pakisamahan, and I know that this is a big favor…kaya lang, wala na akong maisip na ibang paraan para matulungan si Mommy.” He stated.

“I also know that it’s wrong to lie but I can’t help it. I want my Mommy’s health to be okay. And as his son, it’s my duty to make her happy. Kahit dito na lang makabawi man lang ako sa kanya.”

I can’t help myself but to stare at Kobe. Sanay akong nakikita siyang nakasimangot, galit at nakangisi, but this. This scene is a first.

Ngayon ko lang siya nakitang seryoso at nagsabi nang mga ganuong salita.

I realized that, he’s not really a demon. He do have a heart, lalo na para sa Mommy niya.

I kept on staring at his serious face when we suddenly heard a loud broken sound sa may gilid ko na ikinatili ko at agad ‘kong tinanggal ang pagkaka-kabit ng seatbelt ko at napayakap sa kanya. I felt really nervous!

My heart is beating fast, and I kept on releasing consecutive deep breaths. Ramdam ko naman ang pagyakap niya sakin pabalik, at nanatili kaming ganun hanggang sa marinig naman ang malakas na sigawan at usapan sa labas. At dahil dun, tila nabalik ako sa sarili.

Agad ‘kong na-realized ang kasalukuyang eksena naming dalawa, bigla ko namang naramdaman ang mas paghigpit ng pagkakayakap niya sakin kaya hindi ko napigilan na itulak siya bigla at umayos sa pagkakaupo.

Shit!

Anong nangyari?

Ang puso ko. Oh geez!

[Kobe’s POV]

“Fuck! Why did you push me?” I irritatedly shouted at her. Nakita ko naman siyang napalunok. “You’re a pervert!” she hissed.

I frowned. “What?” I pointed myself. “Me?”

Tinaasan naman niya ako ng kilay, “Yes.”

“Bat naman ako naging pervert?”

“You keep on hugging me without a reason!”

I chuckled. “Wait--- ikaw ang naunang yumakap sa akin, nakalimutan mo?” ani ko na naging dahilan ng pagtahimik niya. “Kung may pervert satin, ikaw ‘yon.”

Her brows curled. “I’m not. It’s you and don’t even deny it.”

“I’m not a pervert!”

“Oh, you’re just a maniac.” She said.

The hell. Ako? Manyak?

“Baka naman ako ang minamanyak mo kanina, ikaw itong biglang nagyapos diyan.”

Her eyes widened. “N-nangyapos? That’s not yapos. Yakap yon.”

“See you admit it, you hugged me.”

“Pero ako ang naunang bumitaw.”

But that doesn’t mean na manyak ako.”

“I don’t care. Basta for me, you’re still a maniac!”

“Stop calling me that!” I hissed.

“No. you’re a maniac!”

“I’m not.”

“You are.”

“I said I’m not.”

“You are!”

I glared at her. Manyak pala ako. Hmm. This thing that I’ll do to you is one of what a maniac do.

I quickly pulled her na ikinabigla niya, pero bago pa man nya magawa ang maitulak ako at makapag-salita ay nakalapat ang labi ko sa kanya.

Kissing… is the one that a maniac do.